Jaren geleden vertaalde ik het beroemde gedicht ‘Ithaka’ van de dichter Konstantínos Petros Kaváfis:

‘Als je op weg gaat naar Ithaka
hoop dan dat die weg lang is
vol met avonturen en ontdekkingen.’

En terugkijkend was het een lange weg, waarin ik de taal van de poëzie heb mogen ontdekken, boeken heb geschreven, in theaters heb gespeeld en geregisseerd, en vele films en televisieprogramma’s heb gemaakt. Verbeelden van wat er nog niet was, om te verbeelden van wat er wel degelijk is.

‘Houd Ithaka altijd in je gedachten –
daar aan te komen is je bestemming,
maar haast je op die reis niet.’

Een lange weg van veel verschillende afslagen. Met het opzetten en begeleiden van vele (sociale) projecten, ondersteunen van ondernemers, organiseren van evenementen voor bedrijven die lef hebben, en coaching en training in veel verschillende sectoren van managementteams en directie.

Het was een weg van leren, vallen, opnieuw leren, opstaan, verder gaan. Wijze woorden gelezen en tot me genomen. Wijze woorden gehoord en ook leren spreken. En soms gezwegen, want als mij iets duidelijk is geworden, is dat het moment belangrijk is.

‘Het is beter als het jaren duurt
en dat je – misschien al oud –
aankomt op dat eiland,
maar rijk aan dat wat je onderweg hebt geleerd,
zonder dat je je daar nou zo mee bezig hield.’

En nu is het de tijd om te luisteren. Tegenover je. Naast je. Luisteren en soms spreken. Of schrijven en dat laten lezen. Tegen het licht houden. En dan samen ontdekken. Opnieuw weer dat ontdekken dus. Avonturen beleven in de verbeelding die er altijd is en altijd het leven weerspiegelt. Ons op reis stuurt.

‘Ithaka gaf je deze prachtige reis.
Had je geen idee, dan was je nooit vertrokken,
niets meer en niets minder.’

Ron van Es